Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
Πατεράκη (ξανά)
Ένα χρονικό της πορείας της σπουδαίας Πατεράκη από τον Μάνο Λαμπράκη στο mediasoup.
Παλιότερη συνέντευξη της ίδιας με αφορμή το "Φιλόσοφο" εδώ.
Παλιότερη συνέντευξη της ίδιας με αφορμή το "Φιλόσοφο" εδώ.
Ελληνικά παιχνίδια
Μια ενδιαφέρουσα σελίδα αφιερωμένη στο παιχνίδι, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας εδώ.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Ecole Symboliste
Ένα κείμενό μου από την εποχή που είχα ακόμα κουράγιο να γράφω τέτοια πράγματα ... Πρωτοδημοσιεύτηκε στην περίφημη "λίστα" του elogos.gr
Ecole Symboliste
Μικρή ιστορική ανασκόπηση του Συμβολισμού βασισμένη κυρίως στο δοκίμιο «Ο Συμβολισμός» του Charles Chadwick.
Το χιούμορ στον ελληνικό υπερρεαλισμό
Ένα κείμενο του Νάνου Βαλαωρίτη - Περιοδικό "Διαβάζω", 1985
Νάνος Βαλαωρίτης
"Το χιούμορ στον ελληνικό υπερρεαλισμό"
Κάτι που δεν έχει σημειωθεί σχεδόν καθόλου απ' όσους έχουν γράψει για τον ελληνικό υπερρεαλισμό, είναι η παρουσία του χιούμορ, παρόλο που κυκλοφορούν δεκάδες ανέκδοτα για επεισόδια με τους διάφορους διάσημους ποιητές, όπως ο Εμπειρίκος και ο Εγγονόπουλος. Αναλογιζόμενος τα χρόνια εκείνα όταν πρωτογνώρισα όλους όσους έγραφαν στα "Νέα Γράμματα", και φυσικά δεν ήταν όλοι Υπερρεαλιστές, ήταν το χιούμορ τους.
Αν ο Σεφέρης ή ο Αντωνίου, ή ο Κατσίμπαλης δεν εθεωρούντο με κανένα τρόπο Υπερρεαλιστές, είχαν εντούτοις ένα πολύ χαρακτηριστικό χιούμορ, που έχει κάποια σχέση με την παράδοση του Ραμπελαί, στην περίπτωση του Κατσίμπαλη, και στην περίπτωση του Σεφέρη με το Ανατολίτικο στοιχείο, ας το πούμε προσωρινά σμυρνέικο χιούμορ, γιατί γνώρισα αργότερα κι άλλον ένα διάσημο χιουμορίστα από τη Σμύρνη, που ζούσε στο Σωσελίτο σε μια μαούνα-σπίτι, κοντά στο Σαν Φρανσίσκο. Το 1939 είχα γνωρίσει και τον Λώρενς Ντάρρελ και τον Χένρυ Μίλλερ, που και οι δύο είχαν πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα του χιούμορ.
Νάνος Βαλαωρίτης
"Το χιούμορ στον ελληνικό υπερρεαλισμό"
Κάτι που δεν έχει σημειωθεί σχεδόν καθόλου απ' όσους έχουν γράψει για τον ελληνικό υπερρεαλισμό, είναι η παρουσία του χιούμορ, παρόλο που κυκλοφορούν δεκάδες ανέκδοτα για επεισόδια με τους διάφορους διάσημους ποιητές, όπως ο Εμπειρίκος και ο Εγγονόπουλος. Αναλογιζόμενος τα χρόνια εκείνα όταν πρωτογνώρισα όλους όσους έγραφαν στα "Νέα Γράμματα", και φυσικά δεν ήταν όλοι Υπερρεαλιστές, ήταν το χιούμορ τους.
Αν ο Σεφέρης ή ο Αντωνίου, ή ο Κατσίμπαλης δεν εθεωρούντο με κανένα τρόπο Υπερρεαλιστές, είχαν εντούτοις ένα πολύ χαρακτηριστικό χιούμορ, που έχει κάποια σχέση με την παράδοση του Ραμπελαί, στην περίπτωση του Κατσίμπαλη, και στην περίπτωση του Σεφέρη με το Ανατολίτικο στοιχείο, ας το πούμε προσωρινά σμυρνέικο χιούμορ, γιατί γνώρισα αργότερα κι άλλον ένα διάσημο χιουμορίστα από τη Σμύρνη, που ζούσε στο Σωσελίτο σε μια μαούνα-σπίτι, κοντά στο Σαν Φρανσίσκο. Το 1939 είχα γνωρίσει και τον Λώρενς Ντάρρελ και τον Χένρυ Μίλλερ, που και οι δύο είχαν πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα του χιούμορ.
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Μετανάστες μιας άλλης εποχής
Μέτοικοι - οι μετανάστες της Αθήνας την κλασική περίοδο.
Ένα ενδιαφέρον σημείωμα από το Ίδρυμα Μείζονος Πολιτισμού, εδώ.
Ένα ενδιαφέρον σημείωμα από το Ίδρυμα Μείζονος Πολιτισμού, εδώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)